میدانستی دوستت دارم

میدانستی چقدرتنهام وآغوش مهربانت تنها جای امنی بود که داشتم

هرگز اینهمه بی وفایی را درتو سراغ نداشتم

وچه آسان تنهایم گذاشتی

توهمه چیزم بودی صدایت آرامش جانم بود حرفهایت گرمی بخش وجودم

ویادت مونس تنهاییم

چطورفراموشت کنم بیا وآخرین درس عشق را به من بیاموز

یادم بده تنها زیستن را

بگذر شبی به خلوت این همنشین درد
 تا شرح آن دهم که غمت با دلم چه کرد
 خون می رود نهفته ازین زخم اندرون
 ماندم خموش و آه که فریاد داشت درد

آمدی جانم به قربانت ولی حالاچرا       بیوفا حالا که من افتاده ام ازپاچرا

نوشدارویی وبعدازمرگ سهراب آمدی

سنگلدل این زودتر میخواستی حالا چرا

بگذار و بگذر    ببین و دل مبند

چشم بیندازو   دل مبازکه دیر یا زود

دل ازمن برد وروی ازمن نهان کرد

خدا را با جه کس این کار توان کرد

نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن

ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر میشد ...

کاش بودی و دستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیها و نبودنهایت میشد ...

کاش بودی تا سر به روی شانه های مهربانت می گذاشتم

و دردهایم را به گوش تو میرساندم... بدون تو عاشقی برایم عذاب است

میدانم که نمیدانی بعد از تو دیگر قلبی برای عاشق شدن ندارم...

کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم و بیش از عشق بر تو عاشقم...

میدانی که اگر از کنارم بروی لحظه های زندگی برایم پر از درد و عذاب میشود

میدانم که نمیدانی بدون تو دیگربهانه ای نیست برای ادامه ی زندگی جزانتظار آمدنت ...

سلام خدا جون …

میدونم ازم دلخوری ، میدونم  چند وقته بهت سر نزدم ، میدونم چند وقته فراموشت کردم !

خدا جون میخوام واست از دلتنگیم بگم ، میدونم مثه همیشه سنگه صبورمی ..

دلم خیلی گرفته ، این بار نه از دور و بریهام ، نه از دنیا ، از خودم !!

یه مدته حضورت توی لحظه های بودنم احساس نمیشه !

یه مدته بودنت توی زندگیم کمرنگ شده !

یه مدته از گناه ابایی ندارم !

یه مدته دیگه از سنگینی نگاهت شرم ندارم !

یه مدته توی مرداب زندگی غرق شدم !

یه مدته بنده ی ناسپاس شدم !

یه مدته مغرور شدم !

خدا جون نمیدونم چرا دیگه صدای اذونت آرومم نمیکنه !

یه مدته شنیدن صدای “الله اکبر ” اذونت مضطربم میکنه !

اظطراب از فاصله ی افتاده بین من و تو

خدا جون … تو کمکم کن !!

نذار از تو تهی بشم ، نذار با نبودنت بمیرم !

      “دستمو بگیر، کمکم کن“