باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟! سوگواری ست ،رنگ غصه ، خیسی غم ،
می خورد بر بام خانه ، طعم ماتم .
یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد کابوس ، بوسه
می زد بر دو چشمم گریه با لبهای خیسش.
می دویدم، می دویدم ، توی جنگل های پوچی ،
زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ،
رو به سوی شادکامی .
می دویدم ، می دویدم ، هر چه دیدم غم فزا بود ، غصه ها و گریه ها بود ،
بانگ شادی پس کجا بود؟
این که می بارد به دنیا ، نیست باران ، نیست باران ، گریه ی پروردگار است،
اشک می ریزد برایم.
می پریدم از سر غم ، می دویدم مثل مجنون ، با دو پایی مانده بر ره
از کنار برکه ی خون.
باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر ، باز جادو ، باز وحشت ،
بی ترانه ، بی حقیقت ، کو ترانه؟! کو حقیقت؟!
هر چه دیدم زیر باران ، از عبث پر بود و از غم ، لیک فهمیدم که شادی
مرده او دیگر به دلها ، مرده در این سوگواری...

به خاک من گذري کن چو گل گريبان چاک 

که من چو لاله به داغ تو خفته ام در خاک
 

چو لاله در چمن آمد به پرچمي خونين                   
 

شهيد عشق چرا خود کفن نسازد چاک
 

سري به خاک فرو برده ام به داغ جگر                   
 

بدان اميد که آلاله بردمم از خاک
 

چو خط به خون شبابت نوشت چين جبين              
 

چو پيريت به سرآرند حاکمي سفاک
 

بگير چنگي و راهم بزن به ماهوري                       
 

که ساز من همه راه عراق ميزد و راک
 

به ساقيان طرب گو که خواجه فرمايد                  
 

اگر شراب خوري جرعه اي فشان بر خاک
 

ببوس دفتر شعري که دلنشين يابي                    
 

که آن دل از پي بوسيدن تو بود هلاک
 

تو شهريار به راحت برو به خواب ابد                      
 

که پاکباخته از رهزنان ندارد باک

نقــاش بـاشـی ..!
.
چـقــدر می گیـری ...
.
بیایی و صفحه های سیاه دلم را رنـگ کنی ...؟
.
بـعـــد بـرای دیــوار اتاق دلـــم ...
.
یــــک روز آفتابی بکشی که نــــور آفتـــاب تا میـانه اتاق آمــــده باشد ...
.
راستـــــی مـــن روی صـــورتــم یـــک خنــــــده می خـــواهـــم...
.
نــرخ ِ خـنـــــده که گـــــران نیســــت ...؟ !

در شبی
گرم و پر شور و رویایی
به گرمیِ نفسهای گل زرد صحرایی
وقتی که
آسمان نشسته بود در زیر هاله ای از نور
و دوره گردی آواز می خواند در کوچه ای دور
وقتی که
باد وحشی میدوید لابلای موهایم
و رها می کرد خود را در هُرم نفسهایم
وقتی که
بوی گل می داد پیراهنم
و عطر علفهای بهم فشرده داشت سینه ام
غریبه ای از راه رسید
و بی هیچ کوششی
دلم را دزدید ...!!

این دنيا .....
دنياى قصه های مادر بزرگ نیست
که زیبا و آرام باشد ...!
آسمانش را
هرگز آبی ندیده ام ...
"من" از اینجا خواهم رفت ...!
و فرقی هم نمی کند
که فانوسی داشته باشم یا نه ...!
کسی که می گریزد ...
.......
از "گم شدن" نمی ترسد

کاش می شد هیچ کس تنها نبود کاش می شد دیدنت رویا نبود گفته بودی با تو می مانم ولی رفتی و گفتی که اینجا جا نبود سالیان سال تنها مانده ام شاید این رفتن سزای من نبود من دعا کردم برای بازگشت دست های تو ولی بالا نبود باز هم گفتی که فردا می رسی کاش روز دیدنت فردا نبود

.

قایقی خواهم ساخت

خواهم انداخت به آب . دور خواهم شد از این خاک غریب

پشت دریا شهریست ، که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است........

پرستو ها همه رفتند
کبوتر ها همه رفتند
همه همشهریان بار سفر بستند
درون کوچه های شهر ما پاییز طولانیست
نمی دانم بهاری هست؟
نمی دانم صدایی هست؟

عجب صبری خدا دارد

همه همسایه ها رفتند
همه عاشق دلها رفتند
همه از خونه و کاشونه دل کندند
درون خونه بیگانگان راهی پیدا نیست
نمی دانم بهاری هست؟
نمی دانم صدایی هست؟

عجب صبری خدا دارد

آخر ای محبوب زیبا بعد از آن دیر آشنایی

آمدی خواندی برایم قصه تلخ جدایی

آن گل سرخی که دادی در سکوت خانه پژمرد

آتش عشق و محبت در هوای سینه افسرد