با توبوده ام، همیشه ودرهمه جا

باتو نفس کشیده ام

مرا از توگریزی نیست

چنانکه جسم را از روح وزمین را از آسمان ودرخت را از آفتاب

تو دلیل من برای حیات بودی وهستی

مرا ازتو گریزی نیست

وچنان با این دلیل زیسته ام

که باورکرده ام علت بودن من توهستی

پاسخ من به آغازووپایان زندگی اینست

((( همیشه با تو ))

همرنگ گونه های تو مهتابم آرزوست
چون باده لب تو می نابم آرزوست
ای پرده پرده چشم توام باغ های سبز
در زیر سایه مژه ات خوابم آرزوست
دور از نگاه
گرم تو بی تاب گشته ام
بر من نگاه کن که تب و تابم آرزوست
تا گردن سپید تو گرداب رازهاست
سر گشتگی به سینه گردابم آرزوست
تا وارهم ز وحشت شبهای انتظار
چون خنده تو مهر جهانتابم آرزوست

به یاد داشته باش هر وقت دلتنگ شدی به آسمان نگاه کن کسی هست که عاشقانه تو را می نگرد و منتظر توست اشکهای تو را پاک می کند و دستهایت را صمیمانه می فشارد تو را دوست دارد فقط به خاطر خودت به یاد داشته باش هر وقت دلتنگ شدی به آسمان نگاه کن
و اگر باور داشته باشی می بینی ستاره ها هم با تو حرف میزنند
باور کن که با او هرگز تنها نیستی هرگز
فقط کافی است عاشقانه به آسمان نگاه کنی

در شعر من چرخی بزن ای هد هد دیوانه ام

یاری کن اینک قلب را ای مستی بی باد ه ام

ما را به دریای جنون گه می کشی گه میروی

به لبت ٬ به گیسوانت ٬ به کمان ابروانت ٬ به فسون دیدگانت ٬ به قشنگی لبانت ٬ به سپیدی دهانت ٬ به دل سخت چو سنگت ٬ به دو چشم سبز رنگت ٬ به نوای تار و چنگت ٬ به جمال آب و رنگت ٬ به دو گفته ی قشنگت ...

که ترا ز جان پرستم !

به قطار کاروانها ٬ به امیر ساربانها ٬ به عروس آسمانها ٬ به صدای نیستانها ٬ به نشاط باغبانها ٬ به صفای گلستانها ...

که ترا زجان پرستم !

به خدای کس ندیده ٬ به قشنگی دو دیده ٬ به غمی کز تو رسیده ٬ به شب نور و سپیده ٬ به عناب خوش بریده ...

که ترا زجان پرستم !

جملات زیبا

گیسوانم در هم و اشفته بود

 

چشمهایم در غمی افسرده بود

 

پنجره باز و نسیمی می وزید

 

موهایم روی گونه میخزید

 

حس دردی شاکیانه می فشرد

 

قلب سنگین و پر از گلایه ام

 

 

دید یادگارش بر سینه نیست

 

ان گل سنجاق سرخ سینه ام
.......

 

سایه گلدان پای پنجره

 

روی گلهای قالی میچکید

 

ان طرف عکس من و او روی میز

 

به گذشته روح تازه می دمید

 

تب داغ و التهاب بدنم

 

سوزنده تر از افتاب ظهر بود

 

داغی یک حس کینه بر تنم

 

پژمرده بود گلهای یاس پیرهنم
.........

باد از زیر پرده توری گذشت                     

 

بین ما قدم زنان زوزه کشید

 

او به سویم گام گام نزدیک شد

 

از نگاهش مهربانی میچکید

 

تا بر لبانش غنچه خنده شکفت

 

هر چه غم بود در دلم ویرانه شد

 

سایه اش بر سایه ام نزدیک شد

 

پلکهایم ناخود اگاه بسته شد
..........

 

سایه گلدان به روی سایه مان

 

طرحی از مرغان دریا را کشید

 

باد در بین ما راهی نیافت

 

پنجره سرتا سرش پرده کشید

 

سر به زیر گوشم ارام گفت:

 

من مثل توام تو عین من

 

 

 

من به تو وابسته ام گفتم به او

 

او به من وابسته است گفت به من