چقدر خواب ببینم که مال من شده ای
و شاه بیت غزل های لال من شده ای
 
چقدر خواب ببینم که بعد آن همه بغض
جواب حسرت این چند سال من شده ای
 
مرا به دوزخ بیداریم نیازی نیست
عجب خواب قشنگی ست تو مال من شده ای

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که میدانی

همــه چــيـز بــا تــو شــروع شــد !امــا هــيـچ چــيـز بــدون تــــو تـمــام نـمـی شـــود

حـــتـی هــمـيـن دلــتـنـگــی هــای مـــن!

که چشم باران دارم ز خشکسالی‌ها
به باد حادثه بالم اگر شکسته٬چه باک!
خوشا پریدن با این شکسته‌بالی‌ها!
چه غربتی‌ست٬عزیزان من کجا رفتند؟
تمام دور و برم پر ز جای خالی‌ها
زلال بود و روان رود رو به دریایم
همین که ماندم، مرداب شد زلالی‌ها
خیال غرق شدن در نگاه ژرف تو بود
که دل زدیم به دریای بی‌خیالی‌ها

وقتی می گویم دوستت ندارم !!
به چشمانم نگاه نکن !
من
هرگز
.
.
.
.
دروغگوی خوبی نبوده ام ...
----------------------

هیس دلکم...........
كــــمی آرامــــتـــر تنـــــها شــــو
بی صـــــدا تــــر بـــشــــكــــن
آهــــســــتــــه تـــر سراغـــــش را بگـــــیـــــر

مـــمــــكــن است بــــیـــدار شــــود وجــــــــدان نــــــداشتــــــه اش .....

بگذار نگاهت کنم
به چشمانم بنگر انبوه دردم را حس میکنی
مفهوم نگاهم را درک میکنی
نه,نه,چشمانت رانبند,اشک نریختم که رو برگردانی,نگاهم کن
بگذار جاری شود ازچشمانی که لبریز است
صبر کن طاقت بیار چشمانت را نبند,میخندم برایت
میخواهم که بمانی ,میخندم شاید اینگونه بخوانی هجوم تنهایی سردم را
چرا؟چرا حال رو برمیگردانی من که خندیدم ,بگذار نگاهت کنم
بگذار نگاهت کنم
حال تو میگریی؟اخرچرا؟
بگو من چه کنم؟من که خود از تو خواستم رو برنگردانی و نگاهم کنی حال با این چشمان گریان تو چه کنم!
اشک نریز نمیخواهم رو برگردانم
میخواهم نگاهت کنم

یه شب خون ریزی و خندونی ، ای عشق

یه شب آشفته ودل خونی ، ای عشق

گمونم ناخوش احوالی خودت هم

مثه ما عاشقی ، مجنونی ای عشق...

کفشهایت کو؟

میخواهم آنها را بردارم تا توام مثل بی وفایان هوس رفتن نکنی.

درچشمانم تنــهـــــــا یی ام را پنهان می کنم
در دلم ، دلتنــــــگی ام را
در سکوتم ، حرفهای نگفته ام را
در لبخندم ، غــــــصه هایم را
دل من چه خردسال است
ساده می نگرد
ساده می خندد
ساده می پوشد

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند!

مثل آسمانی که امشب می بارد...

واینک باران

من و گنجشکهای خونه دیدنت عادتمونه........

گـــــــاهـــــــی
یــــــــاد کـُــــــن مــــــرا .. مـــــــن هـــــمـــــانــــــــم
کــــــه اگـــــــر؛ ســـــاعــــــتــــــی، بــــــــی
خــــــــبـــــــر بُــــــــودی ازم ... آســـــمان را بـــــه
زمــــــیـــــن مــــــی دوخــــــتــــی

دراین آرام شب که هیچ جنبشی نیست،
دو ستاره در کنار ماه می خندند!
دو ستاره ای که تصــویر من و تـوست
یا بهتر بگویم:
خـــودِِ خـــودِ مــن و تـــوست !
من امشب تا سحر، خوابم نخواهد برد
وجودم از تمنای تو سرشار است!

باران زمین جای قشنگی نیست من از جنس زمینم خوب میدانم که گل در عقد زنبور است و اما یک طرف سودای بلبل یک طرف خال لب پروانه را هم دوست می دارد من از جنس زمینم خوب میدانم که اینجا جمعه بازار است و دیدم عشق را در بسته های زرد و کوچک نسیه می داند در اینجا قدر نشناسند  در سکوتم پر از ناگفته هاست

دل من باز گریست،
قلب من باز ترک خورد و شکست،
باز هنگام سفر بود و من از چشمانت می خواندم
که به آسانی از این شهر سفر خواهی کرد،
و از این عشق گذر خواهی کرد،
ونخواهی فهمید،
بی تو این باغ پر از پاییز است ...

نمیبخشمت بخاطر تمام خنده هایی که از صورتم گرفتی

بخاطر تمام غمهایی که بر صورتم نشاندی

یادم میاد بارها وبارها درگوشم زمزمه میکردی هرگز فراموشت

نمیکنم .اما دیروز حتی صدایم را نشناختی ......

روزهاست سراغی از من نمیگیری آیا به ابد رسیدیم؟

باور نمی کنم چقدر تنها شدم

تو تنها دلخوشیم در برهوت زندگی بودی .

دیگر واژه ها هم وسعت دلتنگیم را بیان نمی کنند

خداحافظ

امشب دوباره غرق در تمنای دیدنت

سرمه ی انتظار به چشمانم میکشم

امشب دوباره تو را گم کرده ام

میان آشفته بازار افکار مبهمم

توی کوچه های بی عبور پاییزی

دستان گرمت را .. نگاه مهربانت را .. شانه های بی انتهایت را

منتظر نشسته ام

نمي دانم !
محبت را بـر چه کاغذي بنويسم که هرگز پاره نشود ،
بـر چـه گلـي بـنويـسم که هـرگز پرپر نشـود ،
بـر چه ديواري بنويسم که هرگز پاک نشود ،
بـر چه آبـي بنويسم که هـرگز گل آلود نشود ،
و سرانجام بـر چه قلـبي بنويسم که هـرگز سـنگ نشود.....

بر مزارم گریه کن اشکت مرا جان میدهد

ناله هایت بوی عشق وبوی باران میدهد

هیچ میدانی که من تاچه حددلتنگم

هیچ بوده که بپرسی تو زخود

غم دوریت چه آورده سرم؟

درپس پیرهن رنگ سیه

دل من تیره تراز آن رنگ است

توچه دانی که چقدر دلتنگ است

تو که هرشب بخوابم آیی

دیده را صبح بشوق بازکنم

تامگر خواب خوشم را یکبار

موقع صبح به تعبیر بینم

تو که پنهان کردی رخ خودرا ازمن

رفت سوی چشمم نیست شوقی درمن

جای تو مونس من

شد دوچشم گریان

آه سردی وغمی بی پایان