آغوشت رآ بـآز کن ...!

کـ پنـآه آورده اَم بـه آن


بـرآے ِ گـذرآنـدن ِ روزهـــآیے کـ ِ ...


حَجــم ِ پــر از نبودتــ ...

حتــے بــر خوآب هآیـم هم ،... سآیـه مے انــدآزـد ...!!!!

اللهم اشف کل مریض

اللهم اشف كل مرضانا به حرمت مولانا الامام مهدي عجل الله تعالي ظهوره

یا رب الزهراء بحق الزهراء اشف صدر الزهراء بظهور الحجه

نشسته باز دلم پشت درب بسته ی آنجا

گرفته باز دلم بهر قبر مخفی زهرا

تو ای مسافر شهر مدینه در دل شب‌ها

نبوده هر چه که گشتم نشان ز مرقد زهرا

گفت :جبران می کنم!
گفتم کدام را؟
عمر رفته را؟ روح شکسته را ؟ دل مرده اما تپنده را ؟
حالا ...من هیچ
جواب این تار موهای سپید را می دهی؟
نگاهی به سرم کرد و گفت وای ... خبر نداشتم!!!
چه پیر شدی ! گفتم :جبران می کنی!
گفت: کدام را؟ !!!

برای تمام دلواپسی هایم
نقطه چین می گذارم
در عروج چشمانت
اوج می گیرم .
تک تک واژه ها،
به حکومت می رسند
جمله ها زر اندود می شوند
و "تــــــــــــو"  !
سهم تمام نقطه چین های من خواهی شد ...!!!

تنهايي ام
را کســي شريک نيست
مطمــــئن
باش دستِ احتــــياج به سمت ِ"تــــو" که هيـــچ ...
به سمت ِ "خودم" هم دراز نخواهم کرد ...!
شايـــد کــه تنهايي هايم
از "تنهايي" دق کنــــد.....!!

تو می گذری...............من می گذرم
تو از من
من از دل
تو می خندی ............من می خندم
تو به من
من به روزگار
تو می گریزی ..............من می گریزم
تو از عشق
من از خاطره
تو می روی ..................من می روم
تو از "اینجا"
 

 

 

بآز یَقـه اَم رآ چَسبـیده ای
..
که بَـرآیــَت شـِعـر بـِگـویـَم "مَـعشـوق" ...!

...
شِـعـر "تـویـی"...
..

ایـنـهـآ هَمَـش بَــهــآنـه اَنـد ...!!!

من "زنم".!
مرا بخش بخش نکنید
مرا تحلیل نکنید
مرا میان جملاتتان بازی ندهید
برایم داستانسرایی نکنید
نه .... حـتـی
مرا صدایم هم نکنید
مرا فقط و فقط
"ا حـ ـسـ ـا س" کنید ...!

می‌خواستم چشم‌های "تو" را ببوسم
"تو" نبودی، باران بود
رو به آسمانِ بلندِ پُر گفت‌وگو گفتم:
تو نديديش...!؟ -
...و چيزی، صدايي...
صدايی شبيهِ صدای آدمی آمد،
گفت:نامش را بگو تا
جست‌وجو کنيم
نفهميدم چه شد که باز
يکهو و بی‌هوا، هوای "تو" کردم
ديدم دارد ترانه‌ای به يادم می‌آيد
گفتم: شوخی کردم به خدا
می‌خواستم صورتم از لمسِ لذيذِ باران
فقط خيسِ گريه شود
ورنه کدام چشم
کدام بوسه
کدام گفت‌وگو ...!؟
من هرگز هيچ ميلی
به پنهان کردنِ کلماتِ بی‌رويا نداشته‌ام ...!!!!

دوست دارم "زنانگی ام" را
همان که این مردمان
ضعیفه نام نهادن ...!
دوست دارم شانه های ظریفش را
که گرانترین بارها بدوش کشیده ست ...!
که هرزگی مخفی کلام و نگاهی را
که پیچیده در لفاف خوشرنگ ادب و روشنفکری ست می بیند
دوستش دارم که تسلیم نمی شود
که فرو نمی پاشد هنوز....!!

به آدمها به راحتی نزدیک نشوید ... آدمها شکستنی تر از آنند که بنظر می آیند ...!
بارها ریخته اند ... شکسته اند ... ساخته اند ... و بنا کرده اند ...!
آنچه "تـــــــــــو" اینک می بینی
ظاهری خوشایند ... از تمام آن دردهاست ... که هنوز سعی میکند ... لبخند زند ...!
شاد باشد.....
می آیید ... دنیایتان را به اشتراک میگذارید ... خو میگیرید ....... خو میگیرد ...!
می خندید ......... می خندد... با دلیل .......... بی دلیل ... براحتی می روید ...!
و برای او چاره ای نیست ... جز بازگشت به ... اویی شکسته تر ...
روح گاهی ...مانند قاصدکی ... با تلنگری ... از هم میپاشد...!
با نسیمی که ... دیگر از بادی سهمگین نیز ....... خطرناکتر است ...!!!!

لمس کن کلماتی را که برایت مینویسم

تا بفهمی و بدانی چقدر جایت خالیست

تا بدانی نبودنت ازارم می دهــــــــــــــد

لمس کن نوشته هایی را که از قلبم بر قلم و کاغذ می چکد

لمس کن گونه هایم را که خیس اشک است

... لمس کن لحظه هایم را

تویی که میدانی من چگونه عاشقت هستم

لمس کن این با تو نبودن ها را

خدای من بدون مقدمه دوستت دارم
نه آن سان که پرنده ، آسمان را
نه آن سان که درخت، بهار را
نه آن سان که ماهی ، دریا را
نه آن سان که خاک، باران را
دوستت دارم
آن سان که بنده ای حقیر، خدای بزرگش را
و دلم در هوای تو گنجشکی است که می خواهد
آسمان را تجربه کند..

مــــی‌ گــــویــنــد ســـــاده ام ...
مـــی گـــویـــنـــد تــــو مــــرا با
یــک جمـــــلـــه
یـــک لبـــــخـنـــد ...
بــه بــازی‌ میـــــگیــــری
... ... ... ... مــــــی‌‌گـــــوینــــد تـــرفنــد‌هـــایت، شـــیطنـــت هــــایت
و دروغ هایـــت را نمــــی فهمــــم
... مــــــی‌‌گویند ســــاده‌ام
اما تـــــو این را باور نکن‌
مــــــــن فـــــقــــــط دوســـتـــــت دارم،
همیـــــــــن !
و آنــــها ایــــن را نمـــــــی‌‌فــــهمنــــد.

این روزها می گذرند….

ولی من به این سادگی

از این روزهای تلخ نمی گذرم

……….

چشمانم شب ترین است
دلم دریاترین ..
رویایم ستاره ترین
و
عشقم کوه ترین…!
کجاست آن فرهادترین …؟

.

و تـــو هنــــوز با تمـــام نبودنت , تمــــام بــــودن منـــــي . . .

می خواستم آنچه باشم که خدا می خواست.اما تقدیر من چیز دیگری بود.همیشه حرف هایم بوی گلایه می دهد و نگاهم شور اشک هایم را می زند؛و من دلواپس خاطرات جا مانده ام!شاید می خواستم اما نشد و تلخی پاییز داغ مهر را در اولین روز دلگیرش به پیشانی زاد روز من نهادنوشته هایم طعم شعر می دهد و سینه ام سنگین از غم نسلی که سوخت.دلم گریان از عشق تو شد ولی روز گار خوب با من تا نکرد .باشد روز ی که باید جواب پس بدیم .

زندگی یک بازی درد آور است

زندگی یک اول بی آخر است

زندگی کردیم اما باختیم

کاخ خود را روی دریا ساختیم

لمس باید کرد این اندوه را

بر کمر باید کشید این اندوه را

زندگی را با همین غمها خوش است

با همین بیش و همین کمها خوش است

زندگی کردیم و شاکی نیستیم

بر زمین خوردیم و خاکی نیستیم

من زن شدم، تحملی پایدار!! یک دنیا از سیبی گفت که من چیدم .

ولی هیچکس نگفت نشان عشق ، سیب

سرخی شد که من به آدم دادم

باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟! سوگواری ست ،رنگ غصه ، خیسی غم ،
می خورد بر بام خانه ، طعم ماتم .
یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد کابوس ، بوسه
می زد بر دو چشمم گریه با لبهای خیسش.
می دویدم، می دویدم ، توی جنگل های پوچی ،
زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ،
رو به سوی شادکامی .
می دویدم ، می دویدم ، هر چه دیدم غم فزا بود ، غصه ها و گریه ها بود ،
بانگ شادی پس کجا بود؟
این که می بارد به دنیا ، نیست باران ، نیست باران ، گریه ی پروردگار است،
اشک می ریزد برایم.
می پریدم از سر غم ، می دویدم مثل مجنون ، با دو پایی مانده بر ره
از کنار برکه ی خون.
باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر ، باز جادو ، باز وحشت ،
بی ترانه ، بی حقیقت ، کو ترانه؟! کو حقیقت؟!
هر چه دیدم زیر باران ، از عبث پر بود و از غم ، لیک فهمیدم که شادی
مرده او دیگر به دلها ، مرده در این سوگواری...

به خاک من گذري کن چو گل گريبان چاک 

که من چو لاله به داغ تو خفته ام در خاک
 

چو لاله در چمن آمد به پرچمي خونين                   
 

شهيد عشق چرا خود کفن نسازد چاک
 

سري به خاک فرو برده ام به داغ جگر                   
 

بدان اميد که آلاله بردمم از خاک
 

چو خط به خون شبابت نوشت چين جبين              
 

چو پيريت به سرآرند حاکمي سفاک
 

بگير چنگي و راهم بزن به ماهوري                       
 

که ساز من همه راه عراق ميزد و راک
 

به ساقيان طرب گو که خواجه فرمايد                  
 

اگر شراب خوري جرعه اي فشان بر خاک
 

ببوس دفتر شعري که دلنشين يابي                    
 

که آن دل از پي بوسيدن تو بود هلاک
 

تو شهريار به راحت برو به خواب ابد                      
 

که پاکباخته از رهزنان ندارد باک

نقــاش بـاشـی ..!
.
چـقــدر می گیـری ...
.
بیایی و صفحه های سیاه دلم را رنـگ کنی ...؟
.
بـعـــد بـرای دیــوار اتاق دلـــم ...
.
یــــک روز آفتابی بکشی که نــــور آفتـــاب تا میـانه اتاق آمــــده باشد ...
.
راستـــــی مـــن روی صـــورتــم یـــک خنــــــده می خـــواهـــم...
.
نــرخ ِ خـنـــــده که گـــــران نیســــت ...؟ !

در شبی
گرم و پر شور و رویایی
به گرمیِ نفسهای گل زرد صحرایی
وقتی که
آسمان نشسته بود در زیر هاله ای از نور
و دوره گردی آواز می خواند در کوچه ای دور
وقتی که
باد وحشی میدوید لابلای موهایم
و رها می کرد خود را در هُرم نفسهایم
وقتی که
بوی گل می داد پیراهنم
و عطر علفهای بهم فشرده داشت سینه ام
غریبه ای از راه رسید
و بی هیچ کوششی
دلم را دزدید ...!!

این دنيا .....
دنياى قصه های مادر بزرگ نیست
که زیبا و آرام باشد ...!
آسمانش را
هرگز آبی ندیده ام ...
"من" از اینجا خواهم رفت ...!
و فرقی هم نمی کند
که فانوسی داشته باشم یا نه ...!
کسی که می گریزد ...
.......
از "گم شدن" نمی ترسد

کاش می شد هیچ کس تنها نبود کاش می شد دیدنت رویا نبود گفته بودی با تو می مانم ولی رفتی و گفتی که اینجا جا نبود سالیان سال تنها مانده ام شاید این رفتن سزای من نبود من دعا کردم برای بازگشت دست های تو ولی بالا نبود باز هم گفتی که فردا می رسی کاش روز دیدنت فردا نبود

.

قایقی خواهم ساخت

خواهم انداخت به آب . دور خواهم شد از این خاک غریب

پشت دریا شهریست ، که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است........

پرستو ها همه رفتند
کبوتر ها همه رفتند
همه همشهریان بار سفر بستند
درون کوچه های شهر ما پاییز طولانیست
نمی دانم بهاری هست؟
نمی دانم صدایی هست؟

عجب صبری خدا دارد

همه همسایه ها رفتند
همه عاشق دلها رفتند
همه از خونه و کاشونه دل کندند
درون خونه بیگانگان راهی پیدا نیست
نمی دانم بهاری هست؟
نمی دانم صدایی هست؟

عجب صبری خدا دارد

آخر ای محبوب زیبا بعد از آن دیر آشنایی

آمدی خواندی برایم قصه تلخ جدایی

آن گل سرخی که دادی در سکوت خانه پژمرد

آتش عشق و محبت در هوای سینه افسرد

هنوز هم جای قدمهای تو

بر چشم تمام ترانه هاست

هنوز هم همنشین نام و امضای منی

دیگر تنها دلخوشی ام

همین هوای سرودن است

همین شکفتن شعله

همین تبلور بغض

به خدا هنوز هم از دیدن تو

در پس پرده باران بی امان

شاد می شوم.

می دونی
وقتی خدا داشت بدرقه ام می کرد
بهم چی گفت ؟
جایی که میری مردمی داره
که میشکننت !
نکنه غصه بخوری
تو تنها نیستی
تو کوله بارت عشق میذارم
که بگذری ...
قلب میذارم که جا بدی...
اشک میدم که همراهیت کنه...
و مرگ که بدونی بر می گردی
پیش خودم...

الهی در بسته نیست،ما دست و پا بسته ایم

دلم برای خنده‌های بی‌ دلیل
برای " شادمانی‌هایِ بی‌ سبب "
برای بی‌ ریا بودن
برایِ کودکی
برایِ کودکانه زیستن
دلم برای روز‌های خوشِ زندگی‌ تنگ شده است
دستم را بگیر
و به "من" بگو ...
...
چگونه در گرگ و میشِ این روزگارِ پر بالا و پایینِ همیشه خاکستری ......
..
هنوز می‌‌توانم بخندم ...؟؟!

.

فرض کن ...
به عکاس بگویم تارهای سفیدم را سیاه کند ...
چین و چروک را ماست مالی ...
و حتی از آن خنده ها که دوست داری برایم بکارد ...
باز هم از "نگاهم" پیداست چقدر ...
به نبودنت خیره ام...!!!!

خداوندا
تقدیرم را زیبا بنویس :
کمکم کن آنچه را که تو زود میخواهی
من دیر نخواهم و آنچه را
که تو دیر میخو اهی من زود نخواهم
پروردگارابه من بیاموز
دوست بدارم کسانی راکه
دوستم ندارند
عشق بورزم به کسانی
که عاشقم نیستند...
به من بیاموز
لبخند بزنم به کسانی که
هرگز تبسمی به صورتم ننواختند...
محبت کنم
به کسانی که محبتی درحقم نکردند